Nie ma ostatniego namaszczenia, mówi kapelan Szpitala Powiatowego w Krotoszynie

W lutym obchodziliśmy Światowy Dzień Chorych. Z tej okazji przedstawiamy skrót wywiadu z ks. Piotrem Woźniakiem, który w całości został opublikowany na stronie internetowej miejscowego SPZOZ. Z uwagi na dotknięcie wielu trudnych i ważnych tematów zachęcamy do lektury całości.

Na czym polega bycie kapelanem?
- Na pracy z chorymi, na gotowości bycia z nimi. Bo ludzie w szpitalu potrzebują spotkań z księdzem. Szczególnie – ludzie wierzący. Trzeba być zawsze gotowym, aby do nich pójść i – to jest niezwykle ważne – mieć czas dla chorych. Zauważyłem, że chorzy czekają na te wizyty, nieraz rozmawiają z sobą, czy ksiądz dzisiaj do nich przyjdzie.
Nawet jeśli moja wizyta jest krótka, gdy udzielam Komunii św., to ma ona duże znaczenie dla pacjentów. Chorzy wiedzą, że ksiądz przychodzi, jest obecny, pamięta o nich, w jakiś sposób towarzyszy im podczas pobytu w szpitalu.  

Czy bywa ksiądz wzywany do chorego w nocy?
- Zdarzają się takie sytuacje. Zwłaszcza w momentach, gdy pacjent z zagrożeniem życia albo z nagłym pogorszeniem zdrowia trafia do szpitala. Przede wszystkim na Szpitalny Oddział Ratunkowy. Bywają też takie wezwania, gdy raptownie pogarsza się stan pacjenta na oddziale. Wtedy jak najszybciej przyjeżdżam.  
Często doświadczam niesamowitych rzeczy. Gdy przychodzę do chorego z Komunią św., który jest nieprzytomny i rodzina mówi mi, że nie z nim żadnego kontaktu. To samo potwierdza personel medyczny. Podchodzę do takiej osoby i głośno mówię: Jestem ksiądz Piotr, przychodzę z Sakramentami, czy chce Pani lub Pan przyjąć komunię? I te osoby często odpowiadają: – Tak, chcę.  

Czy w szpitalu ludzie się nawracają?
Zdarza się, że dla osób mających jakieś problemy z wiarą, swoją tożsamością człowieka wierzącego, pobyt w szpitalu jest pewnego rodzaju punktem zwrotnym. Wracają na drogę wiary, modlitwy, przyjmowania sakramentów. Proszą o spowiedź. Ale nie wiem, co dzieje się dalej z tymi ludźmi, jak toczy się ich życie po wyjściu ze szpitala.

Zawsze trzeba pamiętać, że śmierć nie jest końcem naszego życia, ale przejściem do życia w wieczności, gdzie czeka na nas Pan Bóg. Każda śmierć w szpitalu przeżywana jest przeze mnie nieco inaczej. Jest mi trudno, gdy umiera pacjent, którego znałem dłużej, kilka razy trafiał do szpitala, rozmawialiśmy ze sobą.
Gdy słyszymy, że umarł młody człowiek, to mamy poczucie, że to jest sytuacja nienaturalna, która nie powinna mieć miejsca. Bo młody człowiek powinien żyć, a nie umierać. Pamiętam, na początku mojej posługi, w bardzo krótkim czasie, zmarło dwoje młodych ludzi, dziewczyna i chłopak. Konfrontacja z ich śmiercią była dla mnie strasznie trudnym doświadczeniem.

A jak to jest z ostatnim namaszczeniem?
- Nie ma żadnego ostatniego namaszczenia. Choć z tym terminem spotykam się prawie codziennie. Mówią do mnie: Czy ksiądz może udzielić mojemu tacie czy mamie ostatniego namaszczenia?
Zawsze odpowiadam, że nie udzielam ostatniego namaszczenia. Jako ksiądz i kapelan mogę jednak udzielić sakramentu namaszczenia chorych. Jest on przeznaczony dla chorych i związany z modlitwą o uzdrowienie. Podczas udzielania tego sakramentu ksiądz nakłada ręce na chorego, modli się o uzdrowienie lub w przypadku agonii o ulgę w cierpieniu, namaszcza olejem pobłogosławionym przez biskupa ręce i czoło pacjenta. Wypowiadane są wówczas słowa:  Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

To skąd się wzięła nazwa „ostatnie namaszczenie”?
- Przed Soborem Watykańskim II wzywano księdza do chorych w chwili, gdy ci umierali lub byli bliscy śmierci. Ksiądz rozgrzeszał chorego, namaszczał, udzielał Komunii św. Stąd wzięło się przekonanie, że gdy ksiądz wzywany jest do chorego, to oznacza, że człowiek ten na pewno umrze. To jest mylne. Ten sakrament nie jest też ostatnim sakramentem, który przyjmuje człowiek, bo przecież można go powtarzać.

Opracowano na podstawie:
http://www.spzoz.krotoszyn.pl/aktualnosci-13-oddzial_onkologii_klinicznej_krotoszyn.html

Fot. Dom Józefa Kalisz